Не случајно се рекло, од каде ти е жената, од таму ти е фамилијата. Оваа добро позната српска изрека, најдобро може да се примени на Ханс Хафликер (73), Германец со швајцарско државјанство, кој живее во Параќин од 2012 година, во совршена куќа во западен стил.
Повеќето Срби сонуваат за Швајцарија, а тој, Швајцарец, решил да живее во Србија! Роден во близина на Берн, работниот век го поминал во Луцерн, со сопругата Рада, која ја запознал таму.
Тој ја пропатувал Европа возејќи камион, а кога се пензионирале, тој и Рада се преселиле во Параќин. Во меѓувреме, изградиле куќа таму. За жал, пред три години, Ханс ја изгубил сопругата, но тој не ни помислувал да се врати во татковината.
„Мојата Рада поч-ина, а јас останав сам затоа што немаме деца. Овде купивме парцела заедно, ја направивме куќата како што сакавме.
Пензиониран сум, зошто би се вратил во Швајцарија? Пред само една недела, бев таму и го посетив брат ми. Таа посета траеше 21 ден, па се вратив тука, повторно дома “, изјави за Новости овој стар и витален Германец.
Тој со потешкотии ги избира зборовите бидејќи српскиот јазик му е тежок, иако неговата сопруга била Србинка. Па дури ни осумте години во Параќин не биле доволни за да го совлада јазикот.
Mожеби тоа е причината што Ханс не е многу дружељубив. Понекогаш ги посетува роднините на неговата сопруга во Буљан. Го знае името на селото, а неодамна го посетиле и децата на братот на Рада.
И во Србија Ханс останал Германец. Тој објаснува дека е полесно да се живее во Параќин. Сепак, постојат големи разлики во споредба со Швајцарија.
„Тука сум послободен, правам што сакам. Поединец е практично без поголема контрола, што е подобро за него, но сепак и не е добро. Во Швајцарија владее апсолутен ред, почнувајќи од комуналниот.
Кога дојдовме и започнавме да ја градиме куќата, бев шок-иран од бројот на бездомни кучиња по улиците. Ми пријде едно и дојде со мене, а јас го вдомив“, зборуваше Ханс, милувајќи ја Пума, убаво црно куче за кое зборуваше.
Во следните години, Ханс уште шест кучиња тргнал од улицата, а седмото го чува еден сосед. После Пума пристигнаа Лаки, Блонди, Жуќко, Црнко и Шврќа.
Тие сега му се најголема забава и друштво. Ги капе, ги храни, ги вакцинира, ги носи на прошетка, пеш или со автомобил.
Србите се прекоруваат дека не се грижат за кучињата. Во Швајцарија не може да се најде куче на улица. Кога ќе се појави некое, оди во стационар, а кастрацијата е задолжителна.
Повеќето Срби сметаат дека Германците се премногу сериозни и ладни, па го прашавме Ханс дали е тоа вистина. Според него, само делумно. Тие се посериозни, зашто се навикнати на ред. Ханс верува дека Србите се со широко срце, но има една голема замерка – неодговорни се.
„Ме нервира што не го почитуваат ни своето време, ниту времето на другите. Не можам да се навикнам на тоа. Кога ми треба водоводџија или некој друг друг мајстор, однапред се подготвувам дека ќе доцни.
Јас навистина не го разбирам тоа кај Србите. Ќе закажат декa ќе дојдат во 12 часот, а пристигнуваат во два часот и тоа го сметаат за нормално. Јас не мислам така, сум изгубил 2 часа од својот живот.
Ханс е во одлична здравствена состојба и воопшто не оди на лекар. За добрата кондиција, може да се заблагодари на дневните, долги прошетки со кучињата. Ги изведува по пропис, на поводник, честопати на Караѓорѓево Брдо.
Друга забава му е играње шах преку Интернет. И веројатно, со тек на време, вели тој со насмевка, ќе успее целосно да го разбере српскиот менталитет.
