Секој знае дека врската помеѓу снаа и свекрва може да биде комплицирана, но не е толку ретко малите „чаре“ да се претворат во отворена нетрпеливост што им го загорчува животот на сите членови на семејството.
Во таква ситуација се нашла белграѓанката Светлана И. (37), која својата приказна ја споделила со редакцијата на МОНДО.рс Долгогодишното несогласување кулминираше со тепа-чка на пог-реб.
„Јас сум родена во Белград, моите родители беа исто така, но никогаш ништо не се придржувавме кон тоа „градско педигре“.
Воспитана сум нормално, мама и тато не ме научија да ги ценам луѓето не поради тоа од каде се туку порадитоа какви се.
Затоа не им пречеше кога им кажав дека се мажам за ‘момче од село’. Горан е од околината на Книќ, село кое не би сакала да го именувам.
Доволно е да кажам дека тоа е Шумадија, а најблискиот поголем град е Крагуевац“, ја започна својата исповед Светлана.
Двојката се запознала во Белград, на универзитетот и веднаш „кликнале“. Не поминало долго пред Горан да ги запознае нејзините родители кои го прифатиле како свое дете.
Една година подоцна, кога веќе решиле да се венчаат, Светлана отишла во неговото село и таа средба исто така поминала идилично.
„Мојата свекрва беше прекрасна, љубезна жена, која многу се трудеше да ме задоволи. Едноставно ми беше непријатно колку трчаше околу мене туркајќи ме со се и сешто. Неговите родители беа богати, не само за селските услови, инаку.
Имаа многу земја и голем број луѓе кои работеа за нив. Бев импресионирана од тоа како го одржуваат домаќинството и ми се допадна идејата да ги раснам децата во природа, на чист воздух…“
Така и беше. Тие се откажаа од факултетот и решија да се преселат на село. Децата пристигнаа многу брзо, прво син, а година и пол подоцна ќерка.
„Свекрва ми многу ми помогна со децата, имаше мала разлика меѓу нив и да бидам искрена не се снаоѓав баш најдобро. Секогаш ми изгледаше дека правам нешто погрешно, а таа беше секогаш тука да ме исправи.
Таа не го направи тоа со осудува, навистина чувствував дека таа ме гледа како свое дете и го сака само најдоброто за мене“.
И тогаш таа полека почна да се наметнува и да ја потиснува Светлана. Ручекот на снаата секогаш некако завршувал во замрзнувач, „за друг пат“, а се јадело тоа што и го приготвувала свекрвата.
“Сфатив, можеби нејзиното е повкусно. Нема врска. Ми се чинеше дека и на децата повеќе им се допаѓа да готви, па не кажав ништо.
Првата ка-вга изби кога на гости дојдоа нејзината сестра и нејзиниот сопруг кај нас. Јас во тој момент ја пресоблекував ќерка ми и таа се спремаше за кревет па излегов од собата дури после половина час.
Ме пречека нејзиното луто лице, видов дека згреши што не трчав да сварам кафе и да ги пречекам гостите, а кога си отидоа, ми рече:
„Ќерко, кај нас се остава сè кога гостите влегуваат во капијата. И да имаѓ работа, ќе ги пречекаш со кафе и слатко“, горко ми рече. Се обидов да се оправдам, но на крајот се извинив. Можеби жената навистина беше во право…“
И тогаш полека парите станаа проблем. Бидејќи Горан работел со татко му, а Светлана не била вработена, тие зависеле од нивните пари.
„Кој има повеќе е главен и може се. Кој има помалку пари нема право на глас. Тоа беше правило што ми беше претставено многу брзо.
Кога отидовме во Крагуевац за поголеми набавки, таа знаеше да извади работи од количката што јас го избрав, велејќи дека не ни треба, дека веќе имаме нешто слично во куќата.
Најмногу и пречеше мојата козметика. Шампоните што дотогаш ги користев за неа беа „ чисто фрлање пари’, мислеше дека оние што таа ги има дома ќе завршат работа.
Кремите беа ‘глупости’, млекото за тело практично ‘измислица’… Се обидов да му кажам нешто на сопругот, но тој мислеше дека претерувам и сум пречувствителна. Сè уште живеевме под нивниот покрив“.
Тоа беше прв пат за Светлана да дознае за некои обичаи. На пример, дека жената не смее да седи надвор и да игра карти. Тоа беше срамота.
„Дојдоа роднините на Горан од селото, фини луѓе, вредни и паметни. Сакав кога доаѓаа на гости кај нас. Седеа пред куќата на маса и играа карти, се смееја, си играа мајтап еден со друг.
Јас им се придружив, па игравме на маса во парови. Некој пиеше пиво таму, си се забавувавме. И тогаш дојде свекрва ми и уништи се.
Ми ја зеде чашата за пиво и влезе во куќата дрско ми кажа дека син ми ме бараше. Дојде до таму таа да ми каже во ходникот дека „не е на ред жената да игра карти со мажи и цел свет тоа да го види“.
Бев во шо-к. Кој „маж „А кој свет?! Мојот сопруг и неговите братучеди? За прв пат „го одврзав јазикот“ и и реков дека во Белград тоа не е обичај и дека не се прави разлика меѓу маж и жена. Таа ми одговори:
„Тогаш ти, ќерко, оди во Белград! Плачев цела ноќ, се му кажав на Горан, кој ме молеше да се смирам и дека ќе разговара со мајка му“.
Но, разговорот не помогна. Свекрвата продолжи да и замерува, повикувајќи се на обичаи, разлики меѓу градот и селата, велејќи дека „не прават така, срамота е“ и слично.
А потоа отидоа на погр-ебот на нивниот девер. Тоа беше последната капка. „Прво ме натера да влезам во собата каде го чуваа упокоениот, затоа што тоа им е обичај и бараше да го бакнам.
Што да ви кажам, стр-ашно беше, но не сакав да фо навре дам и му ја бакнав раката. Тогаш поворката требаше да тргне. Прошетавме низ цело село, а ние требаше да одиме назад во колоната.
Ако ме прашувате мене сето тоа ми невкусно, но тоа им беше обичај. Тукушто го земав венецот и застанав во поворката кога почна да вика на мене- веднаш да излезам!
Не знаев што сум згрешила. Ме фати за рака и ми се пушти велејќи ми дека треба да се срамам, дека немам почит кон упокоениот, дека немам манири.
Сè уште не знаев што не е во ред. Ми покажа на моите нозе. Бев во црно здолниште, но немав чорапи. Ми рече:
„Нема да одиш ваква. Жената не смее да оди во црква со боси нозе, не те научија ништо дома во Белград?’ И тогаш зоврев! Сето тоа префрлање за Белград од мене излезе.
“Па „кево“, нема да го гледаш тој филм! Ми се га-ди од твоите сељачки обичаи! Не ми паѓа на памет да носам чорапи на плус 40.
Можам веднаш да се свртам и да си одам, па ти оправдувај го потоа тоа кај твовите кога ќе те прашаат каде ти е снаата или ќе прифатиш. Нема трето и не ни помислувај да пробаш нешто преку Горан, отсега само моите обичаи ќе ги почитувам!“
Како што откри Светлана, свекрвата мрчела неколку дена, но на крајот таа попуштила. И денес живеат заедно, но речиси и не зборуваат. Си го кажуваат само основното и најчесто кога доаѓаат гости. За да не зборува селото.
Фото: Frepic
