Се чинеше дека знаеме речиси се за Жељко Јоксимовиќ. Тиражен пејач и композитор кој ги исполнува најголемите сали и сали низ регионот. Европски музичар кој со својата музика ги избриша сите граници.
Жељко кој е сопственик кој создаде нова телевизиска станица која успешно ја врати љубезната, паметна, актуелна, естетски избалансирана телевизиска програма, К1 ТВ во медиумскиот простор…
Тој и претходно беше автор на музика за филмови и серии, но изгледа дека никогаш досега широката публика не станала свесна за талентот на овој уметник, како што е тоа преку музиката што ја компонираше за гледаниот филм за легендарниот Тома Здравковиќ.
-Филмот „Тома“ во кината го погледнаа над половина милион гледачи. Мене ме интересираат вашите впечатоци, ваши лично. Како се чувствувате по еден завршен проект, кој како да предизвика катарзични емоции кај граѓаните на Србија?
– Чувствувам неверојатно задоволство, бидејќи мислам дека го направивме најтешкото во секој уметнички потфат. Ги натеравме луѓето да го чувствуваат, и да го почувствуваат тоа без никаква резерва, со секој дел од душата, отворено, јавно и ми се чини дека најубавото нешто одамна не се случило на нашето филмско небо.
„Тома“ е верзија на нашите стари добри холивудски филмови, како „Љубовна приказна“ или „Приказни од западната страна“, кои сите ги гледавме со марамчиња во раце.
И сето тоа беше возможно затоа што целиот живот на Тома не беше ништо друго освен една голема љубов, често несреќна и невозвратена, но непрекината, љубов која имаше моќ да создаде, некои од нашите најубави песни.
И од самата идеја на филмот тоа не водеше, а Драган Бјелогрлиќ успеа да го сними. Во кое друштво и да сте, приватно или меѓу колегите на работа, сите зборуваат за филмот „Том“ и за тоа како плачеле речиси во текот на целиот филм.
-Деновиве „Тома“ е социолошки феномен. Зошто е тоа?
– Дел од тоа секако зависи од пандемијата и еден вид самозаклучување на секој од нас, што таа го предизвика. Во страв, а тој беше доминантен, луѓето некако се мешаат, се обидуваат да ги ограничат не само средбите, туку и емоциите, се обидуваат да се одвојат од се, дури и од сопствените чувства.
А „Тома“ успеа да го најде сето тоа скриено, да го извади од нас и да ни покаже дека не сме требало да се криеме.
Убаво е да се чувствуваме, и тоа ни треба. Исто така, „Тома“ е еден вид ненадеен блесок на минатото во кое уживавме, кое беше побезгрижно, секако побавно од денешното бурно лудило и во кое имаше многу повеќе простор за овие обични човечки нешта, како што се љубовта, страдањето поради нејзината невозвратена, радоста што доаѓа кога ќе ја најдат, песните што се напишани поради неа.
Љубовта, значи, беше важна информација. Денес, за жал, не е. За неа има се помалку време, а секако плачеме кога ќе се сетиме на тоа. Повторно, многу е важно што филмот ја врати таа информација, тоа чувство, на сцената и овозможи повторно да заживее. Мора да ни ја кажете магијата како настанала композицијата „Полноќ“.
Кои музи ве посетија додека создававте, изгледа, безвременска песна?
– Ништо кога станува збор за „Тома“ не беше вообичаено, па ни музиката. Едноставно, од самиот почеток знаевме дека треба да дадеме се што имаме, секоја низа емоции, дека нема простор за преправање, лаги, одолговлекување и дека филмот, се со музика, ќе биде успешен како ние, креаторите, ќе бидеме искрени додека го снимаме сето тоа.
И целата магија е во тоа. Искрено, во таа љубов кон она што го работиме. На крајот на краиштата, Тома ја создаде својата музика на ист начин.
На сите им се чини дека отсекогаш ја знаеле оваа песна, ја направивте на телефон со Предраг Живковиќ Тозовац, звучи како Тома да оживеа, зеде пенкало и хартија и седна на клавирот. Музиката е магија, во неа се мешаат епохите, проникнуваат човечки души… Која е причината музиката да ви биде главна занимање, кога ви се покажа дека сте способни и талентирани за толку многу?
– Ја пуштив песната на Тозовац, по телефон, бидејќи знаев дека драгиот човек, кој во меѓувреме не напушти, е единствената адреса од која може да пристигне тој ефект, дека „Полноќ“ вреди Тома и сето тоа.
И тој го даде своето мислење, бескрајно сум му благодарен за тоа, бидејќи знаев, после тоа, дека ќе успееме, дека сме го допреле самото јадро на тоа време, дека сме му ја заробиле душата и дека можеме слободно , споделете го со сите.
А кога станува збор за моето главно занимање, тоа, на некој начин, ме избра мене, исто колку што јас го избрав него. И јас поради тоа се чувствувам и привилегиран и посветен, бидејќи добив нешто што не се добиваше често или лесно.
После тоа, се што правев беше поврзано, дојде од основите, од музиката. Од нејзиниот ритам, од нејзината емоција.“, рече Јоксимовиќ во Информер.
