„Оние што ќе заминат во странство ќе се покајат, оние кои не одат ќе се покајат уште повеќе“, вели Сеад Бадиќ, роден 1978 година, учител во санџачкото село Делимеѓе.
Сеад отиде во Германија на привремена работа неколку пати и се врати во родниот Санџак, а прашањето каде се чувствува подобро – дали каде е роден или каде заработува подобро – продолжува да го мачи.
Тој веќе три пати престојувал и работел во Германија, но се вратил бидејќи не можел да ја издржи тагата по својата татковина.
Сеад се сеќава како прв пат отишол во Германија како студент на Факултетот за образование на наставници во Приштина:
„Беше во 97 година кога првпат отидов во Берлин, бев таму за време на одморот два и пол месеци и работев како градежен работник на црниот пазар, сега слободно можам да кажам.
И тоа ми овозможи да заработам некој динар да донесам и да продолжам со образованието и да плаќам школарина уште две години.
До бомбар -дирањето, одморив малку подолго. За тоа време, побарав засолниште во Германија, каде што останав две и пол години, повторно во Берлин, кога имав статус на бегалец “.
Сепак, Сеад реши да се врати во татковината по престојот во Берлин. Завршил колеџ и се вработил како наставник во Делимеѓе.
Работното време завршувало напладне, па Сеад имал многу време да им посвети на семејството, пријателите и пчелите, за што се грижи во слободното време. По тринаесет години работа во образованието, во 2018 година, незадоволен од платата и условите за живот, повторно го спакувал куферот:
„Тогаш решив да одам повторно во Германија, како некоја моја безбедна куќа, ако можам така да кажам, во некои тешки моменти. Барав поинаков, подобар живот, бидејќи законот во Германија одобри дека луѓето можат да остварат престој преку компанија и да добијат дозвола за работа.
Потоа стапив во контакт со мојот братучед кој долго живее и работи таму, може ли да ме ангажира во неговата компанија и да ме прифати, на што тој одговори потврдно “.
И така, Сеад зеде неплатен одмор во училиште во селото и отиде во Германија да работи како градежен работник.
Имаше стан и превоз до работа, за два дена отвори сметка во банка – сè беше совршено организирано. Само што ја промаши татковината и по една година реши повторно да се врати во неа.
Сеад со задоволство се сеќава на неговите коелги градежници: „Особено бев воодушевен кога забележав дека Германците го ценат човекот по неговите професионални квалитети и за неговото образование.
На пример, последните шест месеци, моите колеги не знаеја дека сум учител, во компанијата бевме околу десетмина – половина беа Германци, половина беа луѓе од Санџак. Кога реков дека ќе се вратам дома на моето старо работно место и дека сум наставник по професија, тој ден луѓето на градилиштето некако повеќе ме почитуваа “.
Сеад Бадиќ одлучи да се врати во својата татковина, но не крие дека ова не е конечна одлука и не жали за она што го стори во странство. „Секој млад човек мора да оди да бара работа во западноевропска земја.
За човек кој е на половина пат од животот – не знам колку е тоа паметено. Сè уште сум со сомнежи што да правам, дали да останам или да се вратам. Ми се чини дека оние што ќе останат ќе се покајат, оние што нема да останат ќе останат ќе се покајат уште повеќе.
Затоа, треба многу мудрост, но не знам … Решив да се вратам и да продолжам да работам како наставник, но тоа не е дефинитивна одлука. Ќе размислам уште еднаш … што да направам “, открива Сеад за wdr.de.
Фото: Фејсбук- Сеад Бадиќ, Freepic
