Марина Туцаковиќ, познатиот музички текстописец, си замина по сериозна болест, на 67 -годишна возраст. До последниот ден од животот, таа беше во хармоничен брак со Александар Радуловиќ Фута, но малкумина знаат дека го напуштила претходниот сопруг токму поради него.
– Па, ние сме заедно триесет и нешто години, и нема да ја бројам. Јас никогаш не се разведов од Фута. Пред него, имав брак кој траеше кратко, можеби една година, и поради Фута, се разведов – изјави еднаш Марина за „Стори“.
Таа тогаш истакна дека никогаш не се плашела дека нејзиниот сопруг ќе ја изневери, иако често бил опкружен со прекрасни и привлечни пејачи.
– Вистина е дека овој ризик секогаш постои. Мажите постојано се среќаваат со пејачи кои се многу слободни, згодни, привлечни, така што вашиот сопруг е постојано во опасност.
Стравот се надминува само ако престанете да сакате некого или ако таа љубов прерасне во пријателство, па дури и во навика по толку време, што евидентно се случува, тогаш тие чувства малку стивнуваат, а љубомората, некако се лади. Но, невозможно е да се спасите.
Никогаш не сум сретнала таков човек. Има некаде, веројатно. Меѓутоа, кога ви се случуваат некои работи во животот, како што ми се случи траге дијата кога го загубив мојот син, па дури и некои други работи, боле сти, грижи за родителите, за децата, некако таа љубов доаѓа на второ место. Тоа оа е помалку важно од здравјето, иднината на децата, отколку, далеку од тоа, некаква траг едија.
Неколку генерации пораснаа на нејзините љубовни стихови; со нејзините песни свират, пла чат, кршат чаши, пијат, се за вљубуваат, оставаат …
– Здравко Чолиќ еднаш ми го рече тоа: Дали си свесна дека кога пишуваш текст, луѓето го доживуваат траг ично, можеби некој си го одз емал животот поради тоа? Не ми падна на памет дека некој го сфатил толку сериозно.
Но, во време кога имаше потешка емоција во се што се правеше, луѓето тоа го сфатија навистина сериозно. Сега нема такво нешто, музиката се смени, нема повеќе чувство за ништо. Оваа нова генерација, тоа е само треска.
Клубови, ал кохол, леснотија на постоење. И имаше потешки моменти. Кога Џеј ја пееше „Ни Исток ни Запад“, луѓето на бој -ното поле пееја. Го напишав пред вој ната. Потоа со Индира „Секогаш биди како змеј“, луѓето го сфатија тоа траг ично.
Сепак, не можам да кажам дека чувствувам некаква одговорност поради тоа, тоа е моја работа, го пишувам она што излегува од мене. Мислам дека имаше многу, многу поети во светот кои ги инспирираа луѓето да прават уште полоши работи.
Но, сето тоа престана во последните две години. Сега кога пишувате емотивна песна, луѓето велат: Не правете го тоа, тешко е, дајте нешто опуштено. Можеби се само Цеца, Харис и неколку од нив кои сакаат да гризат. Затоа ги сакам. Марина, иако беше најценетата текстописец на нашите простори, призна дека нејзината заработка никогаш не била на прво место.
– Многу луѓе со кои работев се обезбедија, направија подобра иднина од мене. Не знам како да заштедам пари, а не знам ниту како да наплатам. За мене, парите се таму, па не се, така…
Луѓето отвораат компании, земаат проценти од пејачите, гледам како работат овие млади луѓе, тие се многу попаметни од мене. Јас не сум бизнисмен. Во ред, го правам текстот, минува, земам процент од СОКОЈ, пејачите плаќаат, како и да платат, и за мене е готово.
Ајде да продолжиме понатаму. Од друга страна, да му напишав писмо на Дедо Мраз, ќе напишав: Драг Дедо Мраз, што ти треба? А инаку јас сум таква, велат: Ај, нема да ти платам, ти одговарам: Нема проблем. Но, што сега? Можеби немам три згради во Врачар, но се додека има неколку чанти и чевли, ништо не недостасува. Немам бизнис, но имам живот.
– Пораснав во силно, интелектуално, старо белградско семејство што ме насочи да гледам на се нашироко и никогаш ништо не ми недостасуваше. Имав и богати роднини, па како четиринаесетгодишно дете живеев во Минхен, дури и се коц кав на дваесет и една година.
Па, тој по рок, на пример, беше во моите гени: вујко ми, кој дипломираше на Сорбона и беше врховен судија во Растат, се коцкаше секоја вечер во Баден. Секоја вечер ставаше по дваесет марки во чорапот за да има такси за да се врати дома.
И кога го свртев тој рулет, таква страст ќе ме однесеше … победувам, губам, но тоа е таква страст што во еден момент морав да си кажам: Стоп! Не вреди. Туцаковиќ доживеа траг едија во 2008 година кога си замина нејзиниот син Милош.
– Во 2008 година, си заминаа мајка ми и мајката на Фута, неговата баба … Таа година беше само … Тешко ми е секој ден. Секој ден. Одам често на неговиот вечен дом, разговарам со него…
Некако, знаеш, како да е тука. Се колнам во мајка ми. Порано многу почесто го сонував, сега слабо ми доаѓа сонот и кога ќе дојде, ми е тешко, но среќна сум. Тешко ми е секогаш кога ќе видам слика од него на ѕид. За мене, емоциите се малку посилни, и ова е бол ка со која ништо не може да се измери. Да се изгуби дете е најтешката работа.
