Професорката Каролина Ристова Астерид, со статус на својот профил на социјалните мрежи дава коментар, малку поинаков од сите други, околу последните трансплантации во нашата држава, од донорот Верица Белчовска:
„Еве и јас нешто во чест на Верица Белчовска, но од поинаков агол од тој што е доминантен:
Младо и здраво девојче на 20 години, со животот пред себе, прега-зено на пешачки од исто толку млад возач кој побегнал.
Колата изгледа не била „б есна”, возачот кој ја прега-зил исто нешто неинтересен за обработка од јавноста, ма дури ни за да предизвика голем револт што ја здувнал, наместо да ја пренесе својата ж ртва до болница, нешто што живот може да значи.
Ма гарант некој „небитен”, а штом е таков, имаме разбирање, сигурно е некој просечно „како нас”. А и она како ж ртва непозната, јавно непрофилирана сограѓанка, и тоа исто беља работа.
Оттука, нашата редовно хиперморална и турбо доблесна јавност, особено ревносна кога тоа треба да се сигнализира по социјалниве мрежи, реши да ја слави нашата нова хероина само како када-вер чии ор гани биле донирани, а со особена нагласка на нејзиното срце, тоа впрочем е многу јако емотиконче за правење на профил-фотки.
А многу веројатно и оти орга-нодонаторството е новата „кул” кауза за такви морални себеувеличувања и за сигнализирање на сопствената хуманост и прогресивност.
Ова, самото по себе, не е проблем, дотука и океј ми е. Впрочем, како што луѓето знаат да ефектуираат лоши работи со почетно добри мотиви, исто може и обратно, од лоши или погрешни мотиви да ефектуираат нешто добро.
Утилитаристички гледано, главен е крајниот ефект, дали тој е добар, а поттикнување на ваквиот облик на орга-нодонаторство секако дека е. И, дефинитивно, нешто што никогаш не треба да се зема здраво за готово, и нешто за што секогаш треба да се искажува длабока почит и огромна благодарност.
Проблемот почнува од тоа што никаде ја нема темата како Верица станала када-вер за донирање о ргани. Гуглам, гуглам, ја нема, онака попатно едвај. Не е опа-ка и с-мртоносна болест, не е не-среќен случај, не е авионе-среќа, не ја кас-нала змија, не ја у дрил гром, не ја уда-вила некоја подводна струја, не е некоја друга виша сила.
Нејзината с мрт не била неизбежна во некакво вообичаено разбирање на зборот.
Е каде е ТАА тема како паралелна тема со минимум иста по тежина важност?!
Жр-твите на ТАКВИТЕ сообраќај-ќи се чествуваат со тоа што ќе се збори и за ТОА, а не само заради тоа што последователно би станале када-ври чии о ргани се донирани, така е или не?
Млади животи на 20 години прега-зени на пешачки од возачи кои побег-нале, преставува врвна тра-гедија и из-гор за блиските, но и кри-минал, огромен проблем и огромен с рам, предизвикани од човечки фактор на ви-на, најчесто од небрежност, и со човечко (не)сторување, а за што ова општество и држава треба да вложуваат максимални напори да бидат елими-нирани.
Ние сме исклучок, а не правило, во Европа, каде ова се рационализира со „секому може да му се случи”. Не, обратно, шансите да ве у дри гром треба да ви станат поголеми отколку шансите да ве прега-зат на пешачки премин!
И само така целосно и вистински ќе се чествува Верица, со фокусирање на тоа да нема други како неа!
Се разбира, освен ако пак нешто, онака по нашите афинитети за ек-стреми и постојано утнување на вистинската мера, уште повеќе на вистинските теми, (преќутно) сме си дошле до генијална идеја дека уте-пани во сообраќајќи здрави и млади на 20 години се нашата шанса за развој на орга-нодонаторството и за спасување на други животи на тој начин?!
