Статус на Љупчо Зиков: За една стара еврејска мудрост, и за министерката Мизрахи.
,,Една стара еврејска приказна: Таткото на смртна постела го повикал синот и му рекол дека освен воспитувањето, како и начинот на размислување што му ги дал, нема што друго да му остави на синот.
Таткото, сепак, му порачал дека во старата куќа, кај дедо му, оставил две кутии – црна и бела.
– Синко, кога ке ти биде најтешко во животот ке ја отвориш црната кутија, а кога ке ти биде најубаво во животот ке ја отвориш белата кутија.
Му станало на синот најлошо во животот и кога ја отворил црната кутија во неја немало ништо … освен ливче на кое пишувало кратко – Ке помине …!
Потоа на синот му станало најубаво во животот и ја отворил белата кутија. Во неја исто така ливче на кое пишувало – и тоа ке помине синко …
Значи …
Не знам дали Мизрахи како гордо декларирана Еврејка ја слушнала оваа многу длабока, и полна со пораки приказна на стариот Евреин …
Но, да ми прости, и таа, и партијата од чии редови е, министерката ни малку не се однесува еврејски, она што го знаеме за овој народ полн со памет и мудрости наод нашироко во светот прифатен.
Напротив. Малку глупаво како за Еврејка. Неприфатливо.”
