Оваа година годишниот одмор го чекав со душа, се радував, но и стравував дали ќе можам да се одморам.
Зад мене остана една напорна година, а сето тоа можеше да го реши одењето на море, а по патот и посета на манастирот Острог, каде што планирав да им оддадам почит на моштите на Свети Василиј Острошки.
Од денот кога дознав за Светителот, за неговата слава и милост, побарав негова помош, му се молев, бев мирна кога ќе го повикав неговото име. Без оглед на тоа што ме чекаше во животот, почувствував дека секој исход е токму како што треба.
Иако, како што вели народот, не се планира да се оди во манастирот под Острог, јас испланирав еден ден од одморот да одам и да побарам благослов од Свети Василиј Острошки, слава и милост кон него.
Луѓето велат, дури и моите најблиски, тој не дозволува грешен и лажен покајник да се приближи до неговите мошти. Таквите луѓе паѓаат во несвест, паѓаат во еден вид транс, се тресат, плачат и монасите ги вадат надвор на воздух, се молат за нив и им истураат света вода.
Само вистинските покајници можат да се молат и да ги бакнуваат неговите мошти. Отидов неколку пати, се искачив пеш кон горниот манастир и не чувствував замор во ниту еден момент.
Ништо освен упорност и просперитет. И овој пат сакав да го почувствувам истото, затоа што животот што ни е наметнат ни ги одзема тие две најважни чувства – дека можеме да ги издржиме сите неволји, без разлика колку е тешко за нас и има надеж и таа чека на нас само ако не се предадеме.
И ова лето, си помислив, планирав и не вреди да се планира, понизно да го барам мирот што го изгубив, кротко пред неговите мошти.
Поминав еден ден пресметувајќи колку ме чини патувањето, кога да одам, кога да земам сè, дали ќе се умориме, а тоа само ме загрижи дека уморот стана неизоставен дел од мене. Вечерта заспав со молитва, но вознемирена и се најдов на добро позната патека.
Се сетив на секој камен, корените на дрвото и знаев да се искачам кон Манастирот. Беше толку реално, јасно и неговата слава и милост, ги чувствував. Се разбудив смирена, по долго време.
Многу се сменив од мојата последна посета на манастирот, им дозволив на луѓето да ме менуваат и попуштив. Ст рав, незадоволство владееше со мене. Алчноста и гневот ме обзедоа и кога се разбудив потполно смирена, решив со голема решителност да одам во Острог.
Не ми даде, ме запре кога направив чекор, пропаднав и одлетав на два метра во темнината. Имено, таа вечер отидов на прошетка, насмеана, среќна, задоволна и не сфаќајќи дека следниот момент ќе лежам сама во мракот, натопена во пот и завивајќи од бол ка.
Местото каде што одевме не беше осветлено, јас дефинитивно газам во мрак затоа што едвај се гледа, и овој пат зачекорив мислејќи дека има земја пред мене.
Јас пропаднав, тропнав, не знаејќи што се случи, само слушнав коска како пукна. Тој не ме остави, тој беше покрај мене и тогаш, ме спречи да удрам во шилата на арматурата што се одвојуваа од земјата веднаш до мојата глава.
Сè друго одеше брзо, како во филмот, брзата помош, болницата во Рисан, транспортот со авион до Белград, операцијата и бол ката.
Тој ми испрати гадна порака, слава и милост кон него, дека не сум подготвен да одам кај него како порано. Не бев чиста, мирна и кротка како порано. Јас дозволив ова зл обно време и зло -бните луѓе да ме менуваат, да ме прават лута, несреќна, несигурна, исплашена, без насмевки и задоволство дека она што го имаме е доволно за да одиме понатаму со нерасипани души и дека трката за пари и моќ нема да нè добие каде било
Пред мене е долго и тешко закрепнување, но веќе знам дека патувањето до Свети Василиј Острошки ќе го започнам со уште поголема желба.
