Кога се омажив единствен услов ми беше да не живееме со родителите на сопругот, поточно со неговата мајка, мојата свекрва. Ми рече: “Љубов, ако треба ќе одиме и во Америка”…
Мојата мајка многу патеше од својата свекрва, мојата баба, и се и сешто доживеа поради неа, така да не сакав да ја имам истата судбина како мојата мајка.
Меѓутоа, откако се венчавме мојот сопруг ми рече да се стрпам неколку недели, од причина што ќе кажат соседите, и дека после тоа ќе бараме некој стан и ќе се селиме.
Деновите поминуваа, а мојот сопруг не покажуваше интерес за барање на стан. Кога ќе го прашам, секогаш наоѓа некои изговори, е еве веќе половина година живееме заедно со неговите. Тоа започна многу да ме нервира и додека тој беше на работа, јас си ги собрав моите работи и се вратив кај моите родители.
Му оставив порака во која му напишав каде може да ме најде. Му дадов две опции. Да дојде да живеема на горниот спрат од куќата на моите родители или пак да ми се јави кога ќе најде стан.
Се уште не ми се јави, ниту пак дојде, и искрено се нервирам поради тоа.
