Оливера Балашевиќ се врати на работа педесет дена по загубата на нејзиниот сопруг, Ѓорѓе Балашевиќ, кој си замина од овој светс на 19 февруари.
Вчера на нејзиниот Јутјуб канал беше објавен цртаниот филм „”Čađava bajka”, а проектот следи по нејзината книга „Планета двориште“, во која таа пишува за својот живот.
На Инстаграм се осврна на сиромаштијата во која живееја таа и нејзината мајка.
„Да нема забуна, моето детство е една од оние измамнички бајки, кои се тажни кога се раскажуваат, зборуваат, а среќни кога се живеат.
За среќа, сите освен сиромашните деца жалат за сиромашните деца.
Мислам дека моето најголемо богатство беше тоа што во тоа време не ни помислував на сиром аштијата, па дури и подоцна никогаш не ја гледав како големо зл о.
Напротив, откако ги запознав најоддалечените планети на со ѕвездите, почнувајќи од децата со кои учев, сè до децата што ги подучував на училиште, сфатив дека понекогаш е многу потешко да се справиме со изобилството отколку со недостигот“, гласи цитатот.
Во една прилика, Оливера раскажа за своето тешко детство кое го имала растејќи со мајка ѝ и со братот.
Таа за „Блиц“ раскажа дека била многу немирно дете.
– Мама, брат ми и јас сè уште бевме сами, таа дојде уморна, ќе седнеше тивко на масата и дури тогаш се обидував да се смирам, да молчам, барем малку да и ’олеснам решавајќи ги своите грижи за нас.
Еднаш пристигна скршена, лута и деморализирана затоа што „тој ли хвар постојано го вртеше часовникот наназад, а таа работеше цел ден“, и тогаш јас направив таен план.
Имено, немавме часовник во скромниот мебел на нашиот дом и се случи во зима, кога одев на училиште во темница, да кренам раменици пред учителката, не можејќи да признаам дека доцнев затоа што немавме да часовник во куќата.
Над сите купови, дипломи и медали, мојот сон беше еднаш да бидам примена како олимпиец од самиот маршал.
Во тоа време, тој им даде златен часовник на истакнати спортисти, а јас го намерив тој часовник за мајка ми.
Судбината утврди дека никогаш нема да го достигнам, иако се приближив толку близу, борејќи се за кандидатот за Олимписките игри во Москва во 1980 година.
Тогаш веќе го слушав неговото тропање. Но, некаде ја слушнав Јована како тропа во мене и тогаш веќе не ми требаше часовникот“, раскажа Оливера Балашевиќ.
Фото: Инстаграм принтскрин, Јутјуб принтскрин
