Филмскиот, телевизискиот и театарскиот актер Марко Живиќ пред неколку дена во Белград, засекогаш си замина од овој свет почина на 49 -годишна возраст од последиците од вирусот, беше потврдено за Танјуг во Белградскиот драмски театар.
Живиќ е роден на 4 април 1972 година во Крушевац, а студиите по актерство ги заврши во 1995 година на Академијата за уметности во Нови Сад. Живиќ беше испратен на Новите гр оби шта со песната „Последња игра лептира“, „Јелени у миру сами“.
Драган Бјелогрлиќ се прости од Марко со многу емотивен говор во кој имаше и некои елементи од самата песна, со која Марко беше испратен.
– Луѓето си заминуваат. Има помалку од нас кои се препознаваат себеси. Има помалку од нас кои се сакаме. Елените ум ираат. Што да направите кога ќе замине човек кој оди со душата на долго ранениот елен.
Како да се збогуваме со широката насмевка и виорот на радост што не фасцинираше. Тој само сакаше да го скрие својот тажен изглед и ранливост. Треба да се збогувам со тебе сега, Марко. Морам да кажам дека одиш некаде, и дека нема повторно да се сретнеме и да се гушкаме.
Како работи тоа? Кои се тие зборови? Би сакал да ти покажев колку те сакам. Не сум сигурен дека ти го покажав тоа кога беше вистинското време. Сега ме боли, но верувам дека го знаеше и го почувствува. Повеќе од 15 години, се збогувавме на сцената преку 200 пати.
И двајцата пла чевме секој пат. Во претставата „Лет над кукавичкото гнездо“, Мартини му даде чанта на Мекмарфи за да не го остави. Ми ја подари чантата за мојот 50 -ти роденден. Сакам да ти ја дадам чантата сега за да не одиш. Би сакал да ја дадам.
Знам дека е невозможно. Ќе ти ја дадам еден ден. Еленот се смирува себеси, како и ранетото срце. Ти, Марко, остануваш во срцата на луѓето што имаа среќа да те запознаат, и затоа приказната за Петар Пан од Крушевац од Црвениот крст ќе живее долго.
Мој добар Марко, мојот Мартини, патувај со топла насмевка и тага позната само за тебе. Останува да те сакаме и да го чуваме споменот за тебе. Нека ти е вечна слава и ти благодарам – рече Бјела, видно потресен.
Инаку, песната „Јелени уми ру сами“, односно нејзините стихови, се врежани на вечното почивалиште на Ненад Радуловиќ, кој ја отпеа таа песна. Имено, еден стих му ги дал еден пријател. Неша Лептир си замина од тум ор во 1990 година, а некои велат дека песната ги носи „сите таги и убавини на животот“ во исто време.
„Еленот умир а и сега во мене каде што беше, утрото се скрши, кој ти рече дека соништата се темни, никогаш нема да знам бидејќи ќе бидам само трага од човек и ќе бидам водач на скитниците.
Нека дојде ден кога диви птици ќе се движат по истиот мост, ќе преминам ако ме чека твојата сенка таму, нема да кажам ништо бидејќи ќе бидам само трага од човек и ќе бидам водач на скитниците. Рефрен: Не грижи се, не грижи се, елените умир аат сами“, е делот од песната.
