Момо Капор, српски сликар и писател ги опиша србинките и општо Балканките, како се расправаат со мажите на плажа:
“Слободанееее! Слобооооооуаааанееееее! Излези од морето веднаш! Ниту една секунда повеќе! Погледни колку си син! заби ти се тресат! Излези сега, дали ме слушаш?
Кажи му и тој да излезе! Ти си неговиот татко! Гледај, тој е целиот син! Па, не си нормален! Не ти е гајле! Човек е да пол уди! Тоа дете може да се уд ави покрај тебе, а ти не можеш ни мал прст да мрднеш!
Исто како што не те интересираше кога сообраќајниот полицаец ме навредуваше. Што правеше? Си се смееше, наместо да ме заштитиш како маж!
Јас почнав прва? Само што ти реков дека навистина си возел премногу брзо и дека секогаш возиш толку брзо и дека мислиш дека си најпаметен и дека си ја престигнал цистерната и дека ако продолжиш така, ќе излезам со детето на сред автопатот, и тој ти го врати возачка дозвола и рече дека нема да те казни (дали беше така?) затоа што веќе си казнет затоа што имаш жена како мене!
Да, тој го рече тоа! И не мрдна со прст! Што? Што требаше да направиш? Не, не требаше да се бориш со него, но можеше барем да му одговориш, а не да се смееш како морон!
Па, тоа е реално … Само се прашувам зошто се женеше? Па, најдобро би било за тебе, всушност, да бидеш сам! Ти воопшто не сте за брак. Ајде, убаво тргни го весникот и признај: дали е многу поубаво да бидеш сам, без нас двајцата, а?
Ајде, биди маж барем еднаш и признај го тоа! Боже, со кого зборувам? Што прави тој цел ден? Или спие или чита весник или пие пиво … И тоа за мене се нарекува летен одмор!
Пет пати подобро ќе си поминев ако останев во Белград. Би ги затемнила собите, би направила промаја и барем да се наспијам како човек. Вака, што?
Ги чекав овие мизерни две недели на море веќе една година и пристигнуваме на плажа напладне, кога нормалниот свет веќе заминува на ручек. Ти ми овозможи? Што ти имаш на некој да му овозможуваш? И, што ми овозможи, те молам?
Како да живеам во оџак, сто осумдесет чекори над автопатот. Да, точно сто осумдесет! Вчера броев… Ме донесе да пливам на оваа смрдлива јавна плажа што мириса на кокосово масло? Да се преправам дека не те гледам како гледаш во овие дрољи цело време без мерка?
Мислиш дека не те забележав дека ги гледаш? – Зошто и јас да не го симнам бикинито? Затоа што бев будала, затоа што доев дете и си ги уништив градите, а не како оние што мислат само на себе! Затоа не го соблекувам, ако сакаш да знаете!
Другите луѓе ги носат своите жени на сите Шопен, Бетовен, а ти нас на скара! Како да не можев да јадам ќебапи во Белград, каде што се многу подобри и не смрдат на маслиново масло?
Што друго ми удоволи? Да се мкнам до пазар и назад и да ви правам сендвичи за на плажа, за да не случајно потрошиме некој динар таму! И, само пресметај колку трошиш на цигари и пиво секој ден? Само пресметај!
Што му згрешив на Бога! Само погледнете ги другите сопрузи и жени! Луѓето убаво одат покрај брегот навечер, држејќи се за раце, разговарајќи … Тие имаат што да си кажат едни на други. Не зјапаат во весникот и чашата! Господе! Па, тој падна! Па, ова е навистина… Слоободаааане! Слободанееее! Веднаш излегувај од вода!“
