Беше еден обичен ден, во кој брзав за да стигнам на аеродром. Одеднаш ми се претвори во ден полн со емоции и чувства. Седнав во таксито и го прашав возачот дали можам да седнам на предното седиште, тој одговори, „секако!“
Додекасе возевме, тој ме праша зошто патувам, реков за работа. Потоа ме праша дали сум околу 28 години. Му одговорив дека имам 27.
Следното нешто што се случи е дека неговите очи се наполнија со солзи. Го прашав зошто плаче, а тој ми одговори:
,,Мојата ќерка која почина пред четири години, многу наликува на тебе и беше на иста возраст. Ме потсети на неа. Несреќата да биде уште поголема, почина и таткото на моето внуче. Веројатно од жал по ќерка ми.
„Посакувам да можев да направам повеќе. Зошто не можам да ја вратам во живот? Зошто не знаев дека нејзиниот сопруг тивко страдаше? Како не успеав да копам понатаму за да дознаам и да можам да помогнам? Посакувам да можев да сторам повеќе. Сега е доцна “.
Разговаравме како да се познаваме целиот живот, во тие 25 минути возење до аеродромот.
Како пристигнавме, го погледнав, солзи ми се тркалаа по образите. Моето срце се стопи. Тој погледна во мене, со неконтролирано плачење и рече:
„Жал ми е за сето ова. Никогаш не сум сретнал некој толку љубезен, толку пријателски настроен и чувствителен. Посакувам да те гушнам, но познавам многу луѓе кои не сакаат прегратки. Затоа сакам да ти кажам благодарам “.
„Те молам, никогаш не дозволувај светот да те расипе. Никогаш не дозволувај некој да те сруши. Продолжи со таа насмевка што го загрева срцето. Ретки се луѓето кои сослушуваат непознати.
Јас се насмевнав и излегов од автомобилот за да си го земам багажот. Затоа што тоа е сè што можев да сторам без да ги пуштам моите солзи да изливаат токму тогаш и таму во неговите раце.
Се гушнавме токму таму пред аеродромот. Стапнав до работ на тротоарот со багажот, го гледав како ја отвори вратата и викнав, „Џон!“
Тој се сврте брзо и со насмевка на лицето: „ДА?“
„Хм … јас, сакам да … Дали можам да направам слика со вас? Сакам да ја покажам на мојата фамилија, мојот сопруг, светот, оној вид на човек што денес го сретнав“.
Солзите повторно ги наполни очите, „Секако, душо. Тоа би ми значело многу “.
Затоа ја снимивме оваа слика. И ќе ја зачувам во мојата банка на спомени засекогаш.
Извор: Фејсбук група на такси превозници
