На 22 јули 1997 година, се роди мојот син. Мојата долгогодишна желба беше ако имам син, да се вика Никола, по мојата слава и големиот светец Св. Никола од Мирликијски.
Истиот ден кога се роди, го ставија во инкубатор поради мали проблеми со дишењето, а следниот ден го извадија од инкубаторот. Тој беше вакциниран во болницата во Лозница, како и сите други деца.
Кога имаше два месеци, забележав оток на внатрешноста на глуждот на левата нога на детето.Тој реагираше, дури и на мал притисок врз тоа место. Го однесовме детето на лекар.
Раководител на одделот за ортопедија на медицинскиот центар во Лозница, др. Милосављевиќ, по краткото испитување, рече: „Ногата е добра, не е оток. Ајде следниот! “
За чудење на мојата и на сопругата, д-р Милосавjeевиќ тврдеше дека големиот оток на ногата на мојот син, всушност, не постои!
Од мака, отидовме кај двајца приватни лекари: едниот не работеше, а другиот – пензиониран д-р Павле Финогенов – го испрска мојот син со „бивацин“, па рече: „ќе помине“, ни наплати и со насмевка ни рече: „Збогум“.
Отидовме на педијатар, добивме упатства за ортопедија и попладнето на тој ден повторно дојдовме кај д-р Милосавлевиќ. Ние и дваесетина други пациенти чекавме лекарот да ја „догледа претпоследната епизода на„ Касандра “- како што рече техничарот. По околу 40 минути чекање, дојде на ред да бидеме први.
Само што го видел детето, на докторот му било јасно дека состојба не е добра и веднаш ни напишал упатства за Институтот за мајка и дете во Белград. Отидовме таму следниот ден со рендегнска снимка.
Следниот ден, лекарите, скоро веднаш, му дијагностицирале „септички артритис“, воспаление на глуждот предизвикано од сепса. Ни беше кажано дека кр вната сепса може лесно да доведе и до најлошото, но дека е „среќа“ што сепсата се рефлектира на глуждот, периферијата на организмот. Тие препорачаа итна хоспитализација во Институтот за мајка и дете во Белград. Ние ги слушавме и бевме таму другиот ден.
Во неделата, на 21 септември 1997 година, состојбата на моето дете Никола значително се влоши, па го подготвија за оп ерација околу 12 часот.
За среќа, Марија ми се јави од Белград итно да дојдам во сабота, на 20-ти, така што бев таму од отворањето на Институтот во 7 часот наутро. Во текот на утрото, ми дојдоа преку глава сите лаги и инсинуации кои ги правеа со нас.
Им кажав за сите нивни промашувања и дијагнози дека на детето не му е ништо. После таа дискусија (што тука не е толку важно), на наше барање, го извлековме Никола од Институтот за мајка и дете.
Нешто ми ја олесни душата, затоа што решивме цврсто да го однесеме во Острог. Се спакувавме и тргнавме.
Патем, качивме неколкумина кои не стопираа на патот накај Острог. На излезот од Подгорица кон Никшиќ, качивме момче на возраст од 16-17 години во Богетиќ. Преку разговорот, тој дозна дека Никола е болен и потоа започна таква проповед што, дури и ако не верував, тогаш морав да верувам во безбедно заздравување.
Тој ни раскажуваше за моќта на верата. И тој беше млад, имаше само 16-17 години. Притоа, момчето ни рече: „Не плашете се, само верувајте и ќе се излечи!
Дојдовме во студентскиот дом во близина на Долниот манастир и веднаш го добивме клучот од собата, а потоа само дадов лична карта.
Следниот ден, 23 септември, првото нешто што го видов од собата беше прекрасен крст на ридот горе. „Добро е, добро е!“ – знаев некако. Веднаш отидовме во Горниот манастир без да чекаме. На патот, ние со стр ав ги слушавме зборовите на отецот преку звучникот. Зборуваше колку е лошо пушењето, за богатите, за сè.
И го носев Никола во неговото сино ќебе. Тој едвај над 5 кг. но за мене тежок, премногу тежок. Конечно дојдовме пред манастирот (одевме горе, затоа што не требаше да се вози пред Светителот).
Дојдовме до црквата каде што се наоѓаат Моштите на Свети Василиј. Марија го држеше детето, а јас се прашував како да се прекрстам, затоа што видов дека некој едноставно се прекрстува, некој го прави тоа брзо.
И тогаш, моите нозе клекнаа како некој да ме удрил зад коленото и јас паднав на колена и почнав да пл ачам толку горко, и ми се чини дека такво чувство никогаш во животот не сум имал.
Цели два часа плачев во Манастирот, каде и да ја потпрев главата: Јас, маж, неподносливо силно плачев. И тогаш се сетив на зборовите на отец Јоел додека се искачувавме по патот: „Не знаете дека секој камен тука е Божествен камен!“
Повторно се спуштивме и веќе бев уморен од чекање. Потоа отец Јоел помина покрај нас и рече: „Кој треба да се поклони, нека ме следи“. Така тргнавме. Луѓето кои веќе чекаа да се исповедаат или да се молат, нè видоа сите не пропуштија пред нив, иако не го баравме тоа.
На влезот, еден свештеник од Нови Сад ни рече дека ќе се моли за малиот Никола, и ќе се моли за него кога ќе се врати во Нови Сад. Ни рече дека има и тој внук, по име Никола.
Кога влеговме, отец Јоел строго нè праша: „Зошто дојдовте?“ – Му реков дека знам дека Бог ќе го лекува Никола, затоа што нема никој друг. И тој ми рече: „Не плаши се, тато, твојот син денес ќе се излечи“ – потоа го зеде епитафот и го стави над главата на детето и рече: „За слава Божја“ и уште нешто друго, но не можам да се сетам што.
Тој исто така ми рече: „Денес, крсти го во долниот манастир и верувај!“
„Верувам!“, Реков.
„Само верувај!“ – така отец. Јоил се збогуваше.
Меѓу иконите видов дотогаш непознат за мене Светител и одеднаш повторно почнав да плачам, но сега од некоја голема среќа и олеснување. Стоев пред иконата и ги избришав очите за да видам кој е, кога на грчки пишува „Светиот отец Никола“.
„Погледнете го ова, двајцата чудотворци, обајцата изгледаат како вистински браќа!“ – си помислив мислејќи на Св. Василиј и Св. Никола.
Слеговме во Долниот манастир, го крстивме Никола, кум беше Данило Дамњановиќ од Мојковац, инаку студент на богословија во Цетиње, кој му помогна на свештеникот при крштевањето во Долниот манастир.
Набрзина, кумот Данило и драгиот свештеник едноставно не натераа веднаш да заминеме, а после Подгорица се сетив дека дури не ни платив за Крштевањето! Жена ми, ми рече дека не е важно.
Дојдовме во Беране со вујко ми да одмориме малку и беше време да се видиме, бидејќи бевме на пат. Марија отиде во собата да го преслече Никола и одеднаш пис каше: “Бане! Бане! Дојдете брзо, брзо! “
Почувствував голема радост во нејзиниот глас и истрчав во собата, чувствувајќи чудо.
Да! Никаде немаше оток! Јас нежно му го допирав стапалото, а Никола се смееше. Без бо лка, без вр еск -ање, не гледам кашлање, кивање од т.н. „Болнички вирус“ што му беше накалемен во Белград во Институтот за мајка и дете.
Не ми е јасно како тогаш се воздржав да не ги искажам чувствата. Додека го пишувам ова, повторно се воздржувам.
Стојам пред тебе Светителу и ти благодарам за твојата љубов кон нас, грешниците и децата! Ти благодарам, татко, што го сакаше мојот син, што ни помогна!
Стојам пред Тебе, Светиот Отец, Господи, за секој од овие напишани зборови да биде вистинит и го давам ова на манастирот да го прочитаат и драгите монаси кои се молат да не грешиме, Оче, знај дека сето ова си Ти, отец, преку Св. Василиј и Св. Никола.
Ти благодарам, отец, кој се на небото! 15 октомври 2000 година во Острог.
