Во Србија, работев дваесет години во фармацевтската компанија Здравje, ИТ сектор, сè додека не ме прогласија за технолошки вишок. Се обидов две години да најдам работа и за сето тоа време немаше позитивен одговор. И тогаш, еден многу обичен ден, sвони телефонот со странска идентификација.
Ми понудија работа, а јас ја прифатив. Работев за Мајкрософт во Софија седум години. Потоа добив понуда да работам во Германија. И еве ме денес.
Вака Слободан Дојчиновиќ го опишува својот животен пат, гимназијалец по образование, и информатичар по професија, кој живее и работи во Дрезден веќе три години.
– Доаѓам од Лесковац, град познат по својата добра скара, пиперки и ајвар. И непостоечки спадежи, што не е точно точно, затоа што ги користиме, но на наш начин.
Се класифицирам како рокенрол генерација која порасна кон крајот на седумдесеттите и раните осумдесетти години во доцниот социјализам – вели Дојчиновиќ во интервју за Данас, кој посочува дека ја напуштил Србија во доцните четириесетти години, кога многумина веќе размислуваат за пензија, наскоро.
Тој е оженет, има две возрасни деца и сите четири се во три различни држави.
– Не размислував за тоа како голема животна одлука, туку како нешто што е начин да им се обезбеди на моето семејство нормално постоење. Во суштина, немаше многу размислување про и контра. Опцијата беше едноставно ветувачка и реална, па дури и да не беше, не знаете додека не ја пробате – изјавува Дојчиновиќ за Данас.
Во исто време, соговорникот посочува дека Србија не може да се спореди со Германија.
– Нема причина. Исто како што не можеме да ставаме баби и жаби во ист кош. Тоа е мојата татковина и место каде што поминав поголем дел од мојот живот, но не е тоа што предизвикува чувство на задоволство и припадност во мене. Не повеќе. Тука, државата мисли на сè што ви треба.
Одењето на матичен лекар е бесплатно. Не мора да чекате од рано наутро до доцна напладне за да добиете ред. Едноставно, се јавувате на телефон и закажувате состанок. Интервенциите на стоматолог се исто така бесплатни.
Осигурувањето плаќа за сè, а истото важи и за членовите на семејството и децата до полнолетството. Издавањето документи е дигитализирано, а личното патување во општината или услугата за странци е закажано по е-пошта – продолжува Дојчиновиќ.
Тој додава дека е потребно половина час да се регистрира автомобил. Сè што ви треба, регистарски таблички, осигурување, технички, резервирате и плаќате преку Интернет, седнете и возете.
Според него, плаќање сметки, набавки, трансфери преку банка, сè е дигитализирано и ви требаат само компјутер или паметен телефон и неколку минути да завршите. Едноставно и ефикасно, вели тој.
Покрај тоа, тој посочува дека храната е ефтина и квалитетна.
– Голем број продавници и трговски ланци нудат попусти на одредени артикли секоја недела. Цените се малку повисоки во рестораните, но за време на викендот имаат попусти на семејни оброци.
Остатокот може да се купи во специјализирани продавници и трговски центри многу ефтино, скоро секогаш со попуст за готовина или на кредит без камата. Како репер за цени, едноставен пример: за време на викендите, чешкиот и полскиот јазик најчесто се слушаат во главната зона за пешаци. Луѓето доаѓаат на шопинг. Ако е поволно за нив, што да кажат домашните – додава Дојчиновиќ.
Тој забележува дека месечната закупнина со придружните трошоци за станот, во зависност од големината и староста на зградата, е приближно 30 проценти во однос на месечната плата. Кога сето ова ќе се пресмета, може да се заштеди убава сума за одреден временски период.
Како што забележува тој, Дрезден, како град за живот, им одговара и на луѓето од Ју регинот.
– Дрезден е дел од поранешната ГДР која беше во источниот блок до 1989 година, па можеби луѓето се поблиску до нас по менталитет. Прекрасна, тивка и пространа. Униш-тен на крајот од Втората светска во-јна. До фондацијата. Сè беше обновено, реновирано и вратено во првобитната состојба.
А, што има Дрезден што го немаат другите градови во Германија? Историски средновековни палати и замоци, стари градби од почетокот на дваесеттиот век, музеи, театри, опери, широки булевари со бесконечни дрвореди, средновековни замоци на бреговите на Елба, Кралската палата на XI век, стари и нови мостови, големи паркови… И што ми недостига од Србија? Воопшто, ништо не ми фали- продолжува Дојчиновиќ.
За Германците, како луѓе, во разговорот за веб-страницата Данас има само пофални зборови.
– Германците не се ладни. Тие се само рационални. Јас сум единствениот странец, а со тоа и единствениот Србин во мојата компанија. Тие знаат каде е Србија, знаат за бомбарди-рањето и тоа е тоа.
Нема реакција на етничката припадност и не гледам никаква разлика во мојот однос кон мене како странец. Јас не се дружам со колегите надвор од работата. На работа правилно и професионално, но приватноста секогаш настрана.
Соседите се љубезни. Без оглед дали се познаваме лично или само од гледање, поздрави има секогаш, реторички прашања како сте, што има ново. Повремено се дружам со еден од соседите.
Кога првпат го поканив на пиво, ја отворив вратата и тој носеше две шишиња во раката. Го прашувам сали нешто му треба, и тој ми рече, ајде да пиеме“, објаснува Дојчиновиќ.
Нема многу контакти со луѓе од нашиот регион. Тој има пријател, од Параќин, кого го сретнал во авион на лет за Берлин. Повремено се среќаваат, доаѓаат да ги посетат или одат кај него.
– Луѓето се менуваат во странство. На позитивен или негативен начин. Не се сменив, останав ист каков што бев. Јас само го сменив местото на живеење, објаснува нашиот соговорник.
Тој патува во Србија двапати годишно, со автомобил или авион, и некако, објаснува тој, е обземен од радост и воодушевување што се враќа на своите корени.
– И тоа трае додека не стигнам до границата или пасошката контрола. Тогаш се разочарувам. Гледам дека ништо не се сменило откако си заминав. И поминаа десет години. И сè помалку ме привлекува желбата за Србија и се повеќе сум рамнодушен како што одминува времето – посочува тој.
Фото: Приватна архива, извор „Данас“
