Мојот сопруг излезе од дома без никакво известување. Ми остави само парче хартија на кое напиша дека се вљубил во друга жена и дека решил да живее со неа.
Не знаев која е жената, но бидејќи сите наши заеднички познаници веќе знаеја за неговата вонбрачна афера и, се разбира, досега молчеа за тоа, не ми беше тешко да дознаам дека тоа е негова помлада колешка кој работеше во истата канцеларија каде и мојот сопруг.
Бес, разочарување, фруст-рација и оча-ј. Сите можни чувства дојдоа скоро во исто време. Не знаев како да заземам разумен став кон таквата измама, ниту како да започнам да живеам нормално повторно по такво разочарување.
Како да не беа доволни само измамата и напуштањето, Горан ги зеде сите работи со себе. Но, тој ми остави еден прилично голем пакет: неговата мајка Анкица. На таа неверојатно проштална нота, мојот сега веќе поранешен сопруг напиша само неколку зборови за неа: Ако не сакаш да се грижиш за неа, ќе ја сместам во дом за стари лица.
Свекрвата ми беше осумдесет и четири години и живееше во нашиот дом веќе неколку месеци. Иако беше прилично добра со оглед своите години, понекогаш можеше да биде многу исцрпена и ѝ требаше скоро постојано внимание.
– Каде е Горан? Кога доаѓа дома? Ме прашуваше често, особено во првите неколку дена откако нејзиниот син исчезна во форма на опашка на ластовичка.
Повеќе би сакала да ставам чепчиња за уши за да не ја слушам, но се обидував да бидам трпелива со неа и да ја смирам. Сепак, еден ден без двоумење ѝ реков како се одвиваат работите, односно дека нејзиниот син отишол да живее со девојка која можела да биде негова ќерка по возраст.
– Дали мојот Горан има ќерка? – праша збунето. – Но, имам само двајца внуци, Виктор и Лука. Тие се прекрасни млади момци, веќе имаат завршено факултет и двајцата работат. Тие заминаа од дома и започнаа независен живот, но често доаѓаат, не знаеш?
„Секако дека знам, Анкица, тие се мои синови“, одговорив со воздишка. Немаше смисла да и објаснам подетално што се случило, барем не во овој момент. Живееше во свој свет и толкуваше сè што ќе и кажам на свој начин.
Напротив, моите синови, со потполно право, ме замолија детално да им објаснам што се случило.
„Но, дали претходно не забележа нешто сомнително, мамо? Ме праша Виктор.
Дали е можно тато никогаш да не оставил ни најмала трага од неговата измама? Лука продолжи со неверување. – Можеби, ако си забележала нешто на време, можеше некако да го задржиш, да го убедиш да се премисли?
„Не мислам дека можев да го натерам да се предомисли“, реков тажно. – Кога мажот ја изгуби главата за некого, тој не сака да чуе или прифати каков било разумен совет.
Не можам да кажам дека не забележав во последно време дека е некако различно од вообичаеното. Ми се чинеше некако поживо и повеќе се грижеше за својот изглед, но мислев дека тоа е затоа што тој само наполни шеесет години, па така се обидуваше да се задржи млад. Јас и самата почнав да обрнувам поголемо внимание на својот изглед кога ги забележав првите брчки на лицето.
Мислев дека е некако нормално и не се грижам за тоа. Дури сега сфатив колку сум бил глупава и слепа, но навистина не можев ни да сонувам дека по толку години брак би можел да се за вљуби во друга.
Најмногу страдав од чувството на неуспех што ме притискаше како некој да ми ставил карпа на грбот. Ми се чинеше дека грешам во сè. Не знаев дали грешката е што се омажив за човек кој не ја заслужува мојата љубов или не успеав да го задржам. Можеби јас бев што направив за да го оддалечам од мене или можеби не бев во право што, по толку многу години поминати заедно, започнав да го земам здраво за готово нашиот брак. Но, сега немаше враќање.
– Неда, мила, како Горан никогаш не е дома? Дали работи толку многу? – ме прашуваше свекрвата секогаш кога ќе седневме на широката трпеза и празното место на Горан ќе и паднеше во очи.
– Да, работи! – одговорив со лошо маскиран сарказам што, за среќа, таа не го забележа.
– Кутриот Горан! тогаш ќе воздивнеше со жалење.
Иако ја сакав свекрвата, понекогаш бев во искушение да ја ставам во такси и да ја испратам кај нејзиниот „кутриот Горан“, но на крајот некако би се воздржал. Можеби заради нејзините очи, и покрај нејзините години, сè уште беа толку топли и чисти, или поради нежната и разоружувачка насмевка. Во секој случај, не можев ни да замислам да заврши во дом за стари лица. Всушност, кога таа почна да се губи, јас бев таа што предложи да ја донесеме кај нас.
„Можеме да ангажираме медицинска сестра“, му реков на Горан, „и да и предложиме на сестра ти да сегрижиме за неа наизменично“. Нека биде еден месец биде со нас, и еден со неа. Што велиш за тоа?
Мојот сопруг никогаш немал потреба да размисли пред да одговори на прашање.
„Немаме пари за медицинска сестра и сестра ми сигурно нема да сака да го слушне да ја земе, дури и само секој втор месец“, одговори тој. -Ти самата знаеш дека не би се откажала од својот модерен живот и излегување ниту еден ден. Единствено решение е дом за стари лица.
– Дом? – прашав бесно. – Дали е тоа решението за вас? Според мое мислење, тоа е само начин да се ослободите од неа и повеќе не мора да се грижите.
– Па тогаш, нека остане со нас – се предаде Горан, но повеќе затоа што повеќе не мора да разговара за тоа отколку од желбата да и понуди на мајка си најдобра можна грижа.
Воздивнав, бидејќи, иако бев свесна дека само јас ќе се грижам за Анкица, не можев да ја поднесам помислата да ја сместам во дом за стари лица. Таа беше многу драга за мене и и бев благодарна што ме прифати и сакаше како своја ќерка од првиот ден, но и што ми помогна во најтешките моменти од мојот живот.
Имав само дваесет години кога Горан ме донесе дома и ме запозна со неговата мајка.
„Ќе видиш дека мајка ми веднаш ќе ти се допадне“, ми рече тој. – Таа е многу нежна и грижлива жена.
– Мислиш ли дека и таа ќе ми се допадне? Загрижено го прашав.
„Сигурна сум во тоа“, ме увери тој. – Ти си најубавата и најдобрата девојка што сум ја запознал!
Мојата идна свекрва беше токму онаква каква што ја опиша Горан и таа навистина ме поздрави топло и беше многу нежна кон мене. И така, јас, која ја изгубив сопствената мајка три години порано, веднаш почувствував посебна приврзаност кон неа. Ми се чинеше како да сум добила подарок од небото, како Бог да ми испрати друга мајка да ја пополни празнината по загубата на мајка ми.
Бидејќи сестрата на Горан, која беше многу себична и бунтовна, тогаш го напушти домот на своите родители и само повремено се јавуваше, Анкица во мене најде и ќерка што ја немаше во нејзината ќерка.
Кога јас и Горан се венчавме, двајцата станавме уште поблиски од порано и морам да признаам дека не знам како ќе пораснев две деца, родени скоро едно по друго, да не ми помогнеше во сè.
Нејзината помош беше можеби најскапоцена за мене кога, веднаш по раѓањето на Лука, ме зафати длабока постпартална депресија.
За разлика од Горан, кој со искрена радост го дочека нашето второ дете, јас го гледав Лука како натрапник кој ќе ми ја одземе енергијата што ми недостасуваше дури и за грижата за неговиот постар брат.
Се разбира, бев целосно свесна дека Лук воопшто не беше виновен за ваквите мои чувства, но чувствата и разумот, за жал, не одат секогаш рака под рака. Не го сакав моето второ дете и поради тоа почувствував страшна грижа на совест. Бев убедена дека сум најлошата мајка на светот!
Со текот на времето, наместо да ми се олесни, депресијата ми се продлабочи до тој степен што не сакав повеќе да станам од кревет.
Тогаш свекрвата ми ги засука ракавите и се погрижи за куќата и за моето семејство. Од собата каде лежев цел ден ја слушав како чисти, готви и уредува, слушав деца и звуци од телевизијата, но сето тоа ми се чинеше дека доаѓа од некој друг свет, свет на кој не му припаѓав.
Додека едно попладне, како што лежев во кревет како и обично и гледав во таванот, изгубена во некои апсурдни мисли, ми се приближуваше свекрвата. Таа седна на креветот до мене, воздивна и рече:
– И мене ми се случи. И не можев да чувствувам љубов кон сопственото дете. И поради тоа длабоко се презирав себеси
Зачудено ја погледнав. Ѝ се случи истото?! Таа беше толку нежна и љубезна, полна со разбирање. И дека токму таа го отфрли бебето што го донесе на свет самостојно! Не можев да поверувам што ми рече.
– Како, како е можно тоа? – мрморев во неверување.
– На многу жени им се случува да имаат чувства кон сопствените деца кои не се осмелуваат да ги признаат на никого и од кои се срамат – продолжи таа. „Но, не мора да се чувствуваш лоѓо поради тоа. Ти си само само обично човечко суштество со сите свои несовршености и кревкост. Потребно ти е само време да ја вратиш силата и да ја вратиш довербата во себе и во иднината.
Во тебе се крие прекрасна мајка, која во моментот е сè уште многу уморна од породувањето. Верувај ми, Наде, ќе успееш и ќе бидеш мајката што сакаш да им бидеш на твоите деца – заврши таа, давајќи ми една од нејзините најнежни насмевки.
Сега свекрва ми беше стара жена, која сè уште беше секогаш насмеана, но и таа шеташе низ станот зборувајќи си сама со себе. Но, не можев да заборавам сè што направи за мене, ниту љубовта што ми ја пружи од првиот ден кога ме запозна.
Горан ме напушти без да се обидува да стори ништо за неговата мајка, веројатно затоа што беше сигурен дека никогаш нема да ја оставам. Тој знаеше колку ја сакам, дури и тој самиот често тврдеше дека е љубоморен на блискоста што постои меѓу нас двете.
Таа врска беше сè уште многу силна, што го сфатив кога Анкица ми рече една вечер, кога беше потполно прибрана:
– Сфатив дека Горан го нема засекогаш, но не смееме да оставиме да тагуваме двете. Се сакаме и почитуваме и не сме самите, без него.
Ја прегрнав со очи полни солзи. Нема да повикам ниту едно такси, ниту некогаш ќе дозволам некој да ја носи во дом за стари лица. Да, таа беше мајка на човек кој длабоко ме повреди, но за мене таа беше првенствено мајка што ја имав последните триесет години и која сè уште сакав да остане со мене.
Фото: Илустрација, Frepic
