Балканот се уште неможе да се соземе од веста дека еден од најпознатите кантавтори на овие простори, замина во вечноста.
Неговата музика, која и досега беше секојдневие кај многумина, изминативе два месеци предизвикува дополнителни чувства.
Плоштадите од Вардар до Триглав, по 19 февруари, денот кога Ѓоле си замина, два дена беа полни со луѓе, кои му оддаваа последна почит на омилениот пејач.
Во Нови Сад беше организирано испраќање на големата музичка легенда со наслов „Ноќта кога Ѓоле го преплива Дунав“.
Илјадници луѓе се собраа на реката и пееја едногласно и го испратија панонскиот морнар на вечно почи вање.
Жителите на Нови Сад се собраа, се слушаше неговата музика, оставаа бели рози на плоштадот и му оддаваа почит на својот сограѓанин.
Светлата на тврдината беа исклучени. Додека песните на Бaлашевиќ се менуваа, народот му оддава почит со овации.
Збогувањето беше симболично, со фенери кои се зголемуваат над небото, ружи, песните на Балашевиќ и оперскиот хор на Српскиот народен театар.
Белите рози, кои граѓаните на Нови Сад ги оставаа на плоштадот се поврзани со гордост и почит, што ги прави соодветен споменот за Балашевиќ. Како симбол на сеќавање, овие рози претставуваат длабока љубов и почит.
Балашевиќ зад себе ја остави Оливера, неговата муза и велна инспирација, ќерките Јована и Јелена, внуките и синот Алекса. Алекса Балашевиќ, наскоро ќе започне со снимање на филмот „Мегдан“, а за Курир зборуваше за споменот на неговиот татко.
– Очекуваме филмот да се снима следната година. Нови Сад заслужува модерен долгометражен прв буџет за себе, слободно можам да кажам, меѓународна високобуџетна продукција.
Благодарение на големината на на татко ми, добро ми оди во преговорите со една земја на друг континент, каде што исто така треба да се снима – рече Алекса, а потоа се осврна и на неговата голема загуба.
– Никогаш не го загубив татко ми. Обратно е. Кога станува збор за татко ми, нема место за тагa. Многумина не го разбираат ова, но не можам да им го пренесам. Тоа е чувство кое навистина не можам да си го опишам на себе.
Фала му на Бога, така е – тоа беше сè што рече младиот Балашевиќ за својот упокоен татко, а потоа додаде како изгледаше неговата животна борба.
– Борбата започнува со раѓање, а прашање е дали завршува со упокојување. За оние од нас кои веруваат во Богот на живите, можеби борбата трае вечно.
Борбата нè прашуваше со векови дали сака да го запомниме за да го направиме тоа што е. Искрено и величествено – рече Балашевиќ јуниор кој е познат борач во Србија.
Фото: Инстаграм принтскрин, Јутјуб принтскрин
