Српскиот портал „Курир“, пишува за последното интервју кое го даде го даде Ѓорѓе Балашевиќ во неговиот дом во Нови Сад, за новинари од Македонија.
Станува збор екипата на „Бекстејџ“, поточно новинарката Марија Петровска.
На прашањето како сте, тој одговара: „Подобар сум отколку што изгледам, годината на производство е проблем за мене, инаку сум одличен“, рече Балашевиќ на самиот почеток на интервјуто.
– Колку се менуваше вашата улица низ годините?
“Многу. Ова порано беше предградие, беше романтична улица, а сега се смета за центар. Тука напишав песни за Војводина, Салаши, коњи … сè во оваа куќа.
Нема повеќе стари станари. Сега има многу нови деца. Тоа беше улица каде што си игравме, и кога ќе дојдеше автомобил, ќе се жалевме.
-Дали мислевте дека ќе бидете пејач?
“Никогаш не мислев дека ќе бидам пејач. Напишав песни во средно училиште. Тие беа различни од оние што ги пеам денес. Потоа, случајно почнав да свирам гитара и песни. Кога ја отпеав првата песна, беше јасно дека ќе ги испеам сите. “, се присети Балашевиќ.
– Што ќе бевте да не бевте пејач?
“Па, не знам, сакав да бидам фудбалер. Денес го играм тоа рекреативно. Денес судиите не се на моја возраст, а камоли играчи.
Порано мислев дека ќе бидам новинар, писател, нешто со зборови. Можеби би бил писател за деца. Во музиката. Јас едноставно запознавам луѓе од другата страна на микрофонот и мислам дека ја живеам мојата легенда.“
– Ве претставуваат како југословенски кантавтор..
„Еднаш ме објавија во Црна Гора како одличен српски кантавтор. Тогаш реков:„ Не, Србија има одлични текстописци, повеќе би сакал да речете дека сум југословенски кантавтор “.
Дали има деца на возраст од 15, 16 години кои ги знаат сите ваши песни напамет?
“Тоа е Нобелова награда. Кога децата постари од моите песни ќе дојдат на мојот концерт, тоа е голем комплимент”.
Тој се осврна и на вое-ниот период и на времето кога неговите песни не се емитуваа со години, бидејќи се спротивставуваше на југословенската армија:
„Не сум бил на телевизија или радио програми веќе 12 години“, се сеќава Балашевиќ. Од кога се сеќавам, секогаш имало тешки времиња.
Како млад човек, сонував да имам автопат до море и Нова година без ограничувања на електричната енергија. Мислам дека сите треба да го организираме својот живот и да не се грижиме толку многу за политика. ”
– Која е тајната на вашиот долг брак?
“Тоа е бурна врска. Јелена, нашата ќерка рече: Ти и мама се предодредени еден за друг. И тоа е вистина. Мојата љубовница, соборец и мојот најдобар пријател. Ние веќе моравме да имаме внуци и нашата љубов се шири.
Ољa имала тешко детство и навистина се обидував и продолжувам да се обидувам да се осигурам дека таа има најдобри родендени сега, бидејќи како дете ги немаше.
Ољaа е и мој менаџер. Таа е чудо … Уште кога фати да го прави тоа, ги штити интересите на своето семејство и е како лавица. Мислам дека таа работа работи многу добро и жал ми е што таа не ја работелаа оваа работа цел живот.
– Се сеќавате ли на годишнината од венчавката?
-Апсолутно. Алекса беше роден на годишнината од нашиот брак. За прв пат излеговме заедно на 1 јуни 1979 година. Се сеќавам кога еднаш дојде во нашата куќа, пред вратата да ми донесе нешто спортски облечена во некоја јакна на Адидас.
Татко ми, тогаш рече нешто за една од моите девојки за првпат: „Те бараше мало девојче, многу модерно, не би ми било сеедно дали е моја снаа.“ Интересно беше што јас исто така мислев. Кога ја сретанв, посакав куќа, даска за пеглање, фотеља, весник“.
Што уште би посакале во животот?
– Кога ја добив внука ми, реков дека официјално сум дедо затоа што веќе се чувствував како дедо пред 15 години. Бев дедо на црно“.
Видеото од интервјуто, можете да го погледнете ТУКА
Фото: Јутјуб принстксрин, Инстаграм принтскрин
