Милорад Мандиќ Манда е роден во 1961 година во белградската населба Душановац. Татко му бил во ено лице, а мајка му домаќинка.
Имаше една година помлада сестра и десет години помлад брат. По некое време Манда се преселил со семејството во Нов Белград, каде што завршил основно училиште.
Иако желбата му била да го продолжи образованието кај другарите во гимназијата, се запишал во електротехничкото улилиште „Никола Тесла“, пишува сајтот biografije.org.
Во интервјуата често нагласувал дека имал добро детство, а покрај тоа што работел само татко му, тој, сестра му и брат му не пропуштале ништо.
Татко му сакал да се запише на занает, за полесно да се вработи, а тој по завршувањето на средното електротехничко училиште заминал да го служи воениот рок во Осиек и Вуковар.
Потоа се запишува на Електротехничкиот факултет и започнува да работи во фирмата „Термовент“ како технолог конструктор во Бирото за автоматизација.
Бидејќи предавањата и вежбите бараа многу посветеност, а поради работата не можел да присуствува на се, го напуштил универзитетот.
Во исто време, тој стана член на Драмското експериментално студио на аматерскиот театар. Таму се вљубил во актерството, па решил да се запише на Факултетот за драмски уметности.
Во последен момент решил сепак да се обиде да се запише на глума, па побарал од пријателот режисер да му помогне во изборот на текстовите за приемниот испит.
Влезе во потесниот избор, а на крајот беше примен во класата на професорот Владимир Јевтовиќ.
Со него во класот беа Весна Тривалиќ, Весна Станојевиќ, Дуда Стојановиќ, Бранка Пујиќ, Мирјана Јоковиќ, Драган Бјелогрлиќ, Срѓан Жика Тодоровиќ, Слободан Бода Нинковиќ и други. Ги имаше вкупно 12.
Љубовта кон театарот ја наследил од мајка му. Уште од детството ја следел на претстави, но одлуката да се обиде да се реализира како актер „паднала“ додека работел со аматерски театар во Белград.
Неговата генерација произвела одлични актери кои исто како него постигнале големи кариери. Од бракот со првата сопруга, Манда ги има синовите Марко и Филип и ќерката Марија.
Од 2004 година беше во брак со актерката Анастасија Ања Мандиќ со која го доби синот Андрија. И покрај сите улоги што ги имаше и признанието што го стекна со години, тој ги сметаше децата за негов најголем успех.
Во едно интервју тој признал дека му е жал што поради работата и егзистенцијата повремено пропуштал некои настани во нивниот живот, но дека сето тоа го прави за да бидат подобри личности.
Работел напорно за да го издржува своето големо семејство, а еднаш признал дека би сакал да го види денот кога не може да прави ништо, да седи покрај реката, да разговара со луѓето или да слуша музика.
А сепак, го остави последниот здив на сцената.
Последната улога што ја одигра беше капетанот Кук во преитставата „Петар Пан“ на сцената на театарот „Бошко Буха“. Тој 15.06.2016 година Манда излезе на сцената во костим, но не успеа да ја одигра претставата до крај.
Доживеа срц ев уд ар и се упкои на сцената. Настапот беше прекинат, а медиумите ја пренесоа таж ната вест неколку часа подоцна.
Испратен е три дена подоцна во Алејата на заслужните граѓани на Новите гроб ишта во Белград, покрај неговите колеги Велимир Бата Живојиновиќ и Драган Николиќ.
На комем орацијата што се одржа истиот ден во Народниот театар, говореа неговите колеги актери, како и најмладите членови на ансамблот кои се простија од својот капетан Хук.
Сите кои имаа можност да работат со него велат дека тој бил одличен актер, но и голем човек, секогаш подготвен да им помогне на сите. Велат дека секогаш се давал себеси и своето срце и дека на секој нов предизвик му пристапувал целосно посветено.
Во една прилика рече дека го слуша советот на постар колега кој еднаш му рекол дека кога ќе влезе во театар или на снимка, сите проблеми да ги остави надвор од врата и да ги земе кога ќе си оди дома. Цел живот се држеше до тоа, но срцето не издржа повеќе.
Стотици поголеми или помали улоги остануваат зад него, и без разлика дали публиката го сакала како телевизиски, филмски или театарски актер, Вилиушка или Милашин, многумина се согласуваат дека кинематската уметност е осиромашена по неговата загуба- како вреден работник и прекрасен талент.
Но, има една тажна приказна од животот на веселиот Манда. Тој иако бил примен на Академијата, бил исфрлен од дома.
Причината за тоа се огледа во тоа што поради актерството ја напуштил работата за да придонесува во домашниот буџет, а неговиот татко ја сметал за неодговорна неговата одлука да и се посвети на уметноста.
Една година живеел со пријатели и девојки, спиел и на Академија и во театар. Уште како студент почнал да снима на телевизија и да игра помали улоги во филмови, па благодарение на хонорарите успеал да им помогне на родителите и да се врати дома.
