Иако ликот на Емилија Попадиќ од серијата „Подобар живот“ е првото нешто што ми доаѓа на ум кога се споменува името на познатата актерка Светлана Бојковиќ, нејзиниот актерски опус, кој вклучува половина век креативност, е богат со улоги многу од кои најдобро го заслужуваат епитетот дива.
Речиси е невозможно да се наведат во здив и на едно место сите ликови кои и вдахнаа живот на публиката, како и наградите со кои беше крунисана. Се работи за уметник за кој со право може да се каже дека напишала, иако сè уште ја пишува, српската театарска историја.
Иако во детството на идната актерка, кое започна на 14 декември 1947 година, се беше против таа да го практикува овој уметнички занает, таа не се откажа.
– Кога требаше да се родам, мајка ми, поради тогашниот познат акушер д -р Кусовац, ја премина реката Сава и ме роди во породилиштето во Земун. Потоа, како бебе, ме однесоа во Белград, на Његошева 59, каде живеевме во заеднички стан со стара дама што ја викавме тетка Николија.
Бидејќи таа, си раче, остана целосно сама, нејзиниот сопруг и ќерка си за-минаа за шест месеци, таа се приврза за нашето семејство и ги замени двете баби за мене, бидејќи ниту една од нив не живееше во Белград. Иако не работеше, мајка ми речиси никогаш не беше дома, секогаш мораше да стои во некои редови за храна, да купи се што може да се купи на „рецка“ и тогаш за мене најмногу се грижеше тетка ми, која ме носеше на прошетка.
И бидејќи таа го помина поголемиот дел од времето на гр об ишта, нашите прошетки беа исто така поврзани со нив. Така се сретнав со загу-бата на блиските многу рано. Ги обиколив спомениците, ги погледнав сликите и како што знаев малку да читам, ги прочитав имињата и ги замислив оние луѓе што ми-нуваа низ животот.
Сето тоа ме исполни со ст рав, се претвори во море што порано ме гу-шеше и не ме оставаше да заспијам, но во исто време предизвика страш-на љубопитност. Одењето на училиште ми донесе некои други проблеми и јас ретко се враќав на мојот стp ав. Така тој постепено ис-чезна, но само на возраст од осумнаесет години – изјави актерката за новинарката на Радио Белград, Светлана Ненадовиќ, за прв пат во последната деценија од минатиот век и додаде:
– Ми се допаѓаше да одам кај нашите кумови, каде што престојував еден час или два, додека мајка ми отиде да работи во градот. Патем, како дете, ги викав пријателите на моите родители кои беа блиски до мене.
„Жижо и Лазо“, реков, „како би сакала да живеам со вас малку. Моите родители ми се здодевни, тие многу не се сакаат и постојано се ка-раат меѓусебно, а ти, брате, ка-рај се, а тоа ми се допаѓа. “Сите се смееја, а јас не ги разбирав – додаде актерката, кој се сети на првите.училишни настани.
– Мислев дека можам да ја напишам таа прва домашна задача во еден момент, за да можам да излезам надвор да играм. Меѓутоа, мајка ми мислеше дека работата е неуредна, ја рас-кина страницата, ми уд pи шлак аница и морав повторно да го правам тоа пла че јќи. Не се зборуваше за игра.
И тоа траеше сè додека не го прифатив принципот дека морам да бидам она што децата го нарекуваат „глу пак“. Во годината кога беше востановена наградата Вук во Белград, имаше само шест лица од Вуковар, меѓу кои и јас – рече актерката.
Нејзините родители, полковникот Цветко и домаќинката Вера, имаа премногу амбиции за нивната наследничка, која заедно со редовното основното училиште „Свети Сава“ приватно изучуваше странски јазици и пијано, а подоцна и музичко училиште, во кое паралелно одеше со посета на Четиринаесеттата белградска гимназија.
– На почетокот, немавме пијано во куќата, па татко ми, во договор со тогашната наставничка, нацрта тастатура на трпезариската маса и стави голема вазна на која се потпре „Бајер“, и јас свирев на глуво таму!
Свирев и постепено потонував во депр есија. Тато се обиде да ми објасни колку ми е досадно сега, но дека еден ден ќе сфатам колку е убаво и интересно сето тоа, само треба да истраам. Не разбрав, но из-држав. Следната година беше купено пијано и немав многу избор.
Тие тврдеа дека сум надарена, но по дипломирањето, каде што изведов програма што можеше да биде цел концерт во Коларац, никогаш повеќе не седнав на пијано – се зборовите на познатата актерка Ксенија Шукуjeевиќ Марковиќ во монографија посветена на Светлана.
На сите овие најзначајни признанија што ја крунисаа нејзината богата кариера, им претходеа многу интересни настани од нејзината рана младост. Таа беше најсреќна што отиде во театар, прво во куклен театар, потоа во „Буха“, а потоа и во големите театри, каде што се запозна со професионални актери кои дотогаш ги слушаше само во радио драми.
