Водителот Огњен Амиџиќ зборуваше за својот живот, а како што започна интервјуто со песна на Луис „Снежна бура“, тој откри и кога тоа било најголемата снежна бура во неговиот живот.
„Кога имав 15, 16 години, кога го изгубив татко ми, тоа беше мојата најголема снежна бура. Бев приврзан за Луис, ја слушав неговата музика. Сакавме да пееме заедно“, реќе Амиџиќ.
– Детството ми беше одлично, тоа беше најсреќниот период во мојот живот. Живеев во среќна средина, здраво семејство, држава што имаше потенцијал. Ми недостасуваше или недостасуваше нешто.
Се сеќавам само на солз-ите кога ме те -паа. Бев попроблематичен дома отколку во јавност. Јас бев прво дете, разгалено. Јас секогаш бев примерен на училиште.
Сестра ми е две и пол години помлада од мене, секогаш функциониравме добро. Имав фаза кога се плашев да спијам сам, сакав да гледам хо -рор филмови, па се плашев, ја молев да дојде кај неа да спие со неа, ми вели може ако ми дадеш маица или 100 динари. Таа ми наплати за мирот“, изјави Огњен за своето детство.
– Тогаш беше важно, јас бев од Вуковар, но лошо се снајдов во дипломскиот труд, добив аут. Игравме ракомет, бевме популарни кај девојчињата, 4 од нас, 5. После кога учев, времето и ситуациите се сменија.
Верував дека ќе бидам ракометар, во Шабац ги гледав најдобрите ракометари на светот. Санкциите што дојдоа го уни -штија ракометот во Србија. Немаше повеќе сала, ниту струја. Ме погоди, разочаран бев и никогаш повеќе не ја зедов топката – изјави Амиџиќ за ракометот.
– Јас пораснав во куќа со татко ми кој го направи она што тој го направи. Во тоа време имаше само една телевизија, а целата Југославија беше покриена, тоа беше сериозна работа. Најтешкиот ден во мојот живот беше кога го изгубив татко ми. Оттогаш, јас бев кон сите тие загуби, имам чудна насмевка.
Примам информации, но не можам да ги доживеам. Целиот тим беше упокоен, тие се вратија од завршувањето на задачата, беше подготвена засе-да, тие беа пресретнати. Тој беше фанатик кога станува збор за деловна активност, а Телевизијата Шабац беше првата локална телевизија што се произведуваше во Југославија.
Бев дома кога ми рекоа дека татко ми си заминал. Во 1992 година започнав на радио, во 1994 година на телевизија. Тогаш бевме деца. Имав толку добар тим, да правам што сакам, произведувавме необични претстави.
Јас пораснав со татко ми, толку многу слушнав за информации, знаев да напишам извештај и вест, мајка ми ми се заколна кога му се случи да не одам на информации. Јас дури и не сакав, ме интересираше МТВ – изјави Амиџиќ за своите почетоци.
Потоа зборуваше за својот другар Маринко Маџгаљ и за нивните почетоци во Фламингоси.
– Ни требаше вентил, сакавме да го сториме тоа. Сфативме дека сето тоа е, како ќе се викаме, облечени и дури потоа отидовме во студиото, така се одвиваше. Ни помогнаа Граја, Кон и Кобач. Штом бевме препознатливи од медиумите, тоа беше навистина фантастично. Беше многу забавно, имавме сериозни настапи.
Имавме вистински сериозен бенд. Кога требаше да одиме на Евровизија, земјата се распадна. Сакав да го вклучам Луис, поради неговиот глас. Жирито на Црна Гора тогаш ни ги даде нули на сите, на Ана Николиќ, Тијана Дапчевиќ.
Работевме, па се подготвивме за Атина, ќе беше хаос. Добивме потоа порака од црногорското жири: Знаете дека не е заради музиката. „Фламингоси“ завршија природно, невозможно беше да се продолжи Завршено е во 2016 година“, рече водителот.
Она што му се случи на Маринко не е загуба на еден ден. Го поминувате целиот период подготвувајќи се за тој ден и оставате место за да се случи чудо. Функциониравме одлично, тој беше специфичен човек.
Сите песни ги правевме на гитари, ако тој сакаше посериозно да се занимава со музика, ќе беше одличен. Ја фрлив гитарата во вода од тага, тој ден кога Маринко си замина, таа беше симболична за мене – рече Огњен за групата „Фламингоси“ и неговиот пријател кој си замина по борбата од ка-нцер.
Фото: Јутјуб принтскрин
