Новинарот Николај Крстев, кој бил специјален пратеник на БНР во Северна Македонија- 1998, 1999, 2001 и 2002 година, како и дописник во Белград 2003-2011 и Москва 2015-2017 година, одблиску ги истражува проблемите на Западен Балкан.
Тој во анализа за сајтот „Kvadrat5.bg“, ги истражува процесите во Северна Македонија, односно новиот спор помеѓу Скопје и Софија.
Според него, Северна Македонија се соочува со решавачки парламентарни избори, кои се одложени заради Ковид-19. Опозициската ВМРО-ДПМНЕ, без помош на некои кругови во Бугарија, реши да започне битка со владејачката СДСМ, искористувајќи го негативниот став кон нашата земја, наметнат од југословенската пропаганда.
„Прозападно Социјалдемократски сојуз за време на своето владеење успеа да ги подобри односите со соседите и да потпише два стратешки договори со Бугарија и Грција. Ова ја деблокираше меѓународната изолација на земјата од 2006 до 2016 година, кога Никола Груевски беше премиер и лидер на ВМРО-ДПМНЕ.
Денес, за само две и пол години, Северна Македонија е веќе членка на НАТО, решавајќи го отвореното прашање за името со Грција со потпишување на Договорот од Преспа во 2018 година.
Една година порано, во пресрет на Илинден – значаен ден за Бугарија и Северна Македонија, поврзан за појавата на Илинденското востание, Договорот за пријателство и добрососедство го потпишаа премиерите Бојко Борисов и Зоран Заев.
Очекувањата дека договорот ќе ги рестартира нашите односи беа многу сериозни. И наместо да работиме на имплементација на основните елементи на договорот и градење пријателство, да создаваме заеднички економски проекти, да продолжиме да се отвораме едни кон други, да се работи на создавање на Коридорот 8 и да се даде друг курс на економската карта, со што ќе го поврземе Јадранот со Црното Море, ќе ги зајакнеме предностите на оваа рута и ќе ги зајакнеме економиите, ние паднавме во стапицата на времето и бескрајните расправии меѓу нас“, вели новинарот.
„Несомнено, важните прашања поврзани со отстранување на јазикот на омраза во учебниците по историја од времето на поранешна Југославија и решението на прашањата за тоа кои се Цар Самуил, светите браќа Кирил и Методиј и најистакнатите меѓу нивните студенти Св. Климент Охридски; улогата на Егзархијата за општествените процеси во Македонија и до 20 век. Сепак најголемиот спор е поврзан со лицата на ВМРО Гоце Делчев, Даме Груев и Тодор Александров, а во нормализацијата на односите меѓу нашите две партии, никој не се обидува да се врати назад до спорните теми.
Белград и Москва имаат свои причини да не го сакаат приближувањето меѓу Софија и Скопје, бидејќи тие се лишени од влијанието на Балканот, како што се национализмот и недовербата. Србија тешко го прифаќа фактот дека Северна Македонија е во НАТО и во добри околности би можела да се израмни со неа во процесот на евроинтеграција, па дури и да го престигне, додека Белград се обидува да го ревидира косовското прашање.
Овој период исто така се совпаѓа со барањето од Белград и Приштина за поделба на Косово, што веројатно ќе се случи со премолчената поддршка на САД, Русија и Франција. Овој процес може да ја отвори пандорината кутија на Балканот и да доведе до нов бран напнатост на друго место во пост-југословенскиот простор, како што е Босна и Херцеговина, каде етничкиот баланс е многу ранлив.
Што се однесува до Русија, не треба да има илузии дека се откажала од Северна Македонија и желбата да ја извади од НАТО и да ја врати во својата орбита. И како би било тоа? Ако проруската ВМРО-ДПМНЕ се врати на власт, прашање е дали овој план ќе успее, но не треба да се игнорира.
Постојат меѓународни аналитичари кои тврдат дека токму од овие причини Северна Македонија може да се најде на прилично слаба точка на јужното крило на НАТО и да стане ризик за регионалната безбедност.
